"Ποιός τη ζωή του"

Δε πάει πολύς καιρός από τη τελευταία φορά που υπήρξα ακροάτρια κάποιας πολιτικής συζήτησης. Νά ξέρεις από αυτές τις συζητήσεις που ανοίγουν οι παρέες μεταξύ τους και μπορούν να κρατήσουν ώρες ατελείωτες... Κατά τη διάρκεια της συζήτησης αρχίζω να αντιλαμβάνομαι πως γίνεται αναφορά στο όνομα του Μίκη θεοδωράκη. Οι απόψεις ποικίλουν,όπως ήταν λογικό ακόλουθο.Εγώ με τη σειρά μου απλά κάθομαι και χαζεύω τα νεύματα και τα βλέμματα των ανθρώπων. Έμεινα σχεδόν αμέτοχη σε όλη τη συζήτηση,παρατηρούσα βλέπεις το κάθε τι που " θα έπεφτε στο τραπέζι" ώστε να μπορέσω να αναλύσω αργότερα την κατάληξη της συζήτησης αυτής...
 Σήμερα έχοντας ένα άσπρο χαρτί μπροστά μου και κρατώντας ένα μολύβι στο χέρι,μου δημιουργήθηκε ξανά η ανάγκη να μιλήσω για τον Μίκη.Έμενα πάντα για κάποιο λόγο ο Θεοδωράκης μου θυμίζε εκείνο το μαύρο μισοχαλάσμένο πικάπ που έιχαμε στο παλιό μας σπίτι. Τόσοι δίσκοι βινυλίου στιβαγμένοι στη βιβλιοθήκη... Ναι ο Μίκης μου θυμίζει πολλά...Τον Χατζηδάκι, τον Ξαρχάκο, την Φαραντούρη, τον Σεφέρη, τον Ρίτσο, τον Νερούδα. Ακόμα να θυμάμαι εκείνη την επιβλητική φωνή του Μάνου Κατράκη στο Άξιον Εστί του Ελύτη. Θυμάμαι ακόμη την Μαρίνα των βράχων, την Μυρτιά.. Να και κάτι βράδια που είχε την ταινία Zorba the Greek με τον Άντονι κουίν...
 Έπειτα ο Θεοδωράκης μου θυμίζει την εξορία, την αντίσταση, την Εδά, την Μακρόνησο, τον Μπελογιάννη, τον Λαμπράκη, τον Πέτρουλα, το Πολυτεχνείο, τη ρωμιοσύνη, το σφαγείο και τον Αντρέα Λεντάκη...Ναι όλα αυτά ήταν ο Μίκης. Ένα ιστορικό σύμβολο. Ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους έλληνες μουσικοσυνθέτες.
 Έχει επικριθεί από πολλούς για τις απόψεις που έχει εκφράσει το τελευταίο διάστημα καθώς και για το εγχείρημα του με την πολιτική παράταξη "Σπίθα". Πολλοί έχουν αναφερθεί ακόμη και στην ηλικία του. Σε μια συνέντευξη τον είχαν ρωτήσει το εξής: Ποιά είναι τα οράματα ενός γηριαιού Μίκη Θεοδωράκη; Και εκείνος απάντησε: Τα «οράματά» μου βρίσκονται μέσα στη μουσική, στα τραγούδια και στα βιβλία μου. Στην πράξη κάθε φορά εκλαϊκεύω την ουσία της θεωρίας μου για την Συμπαντική Αρμονία. Καταγγέλλω το Χάος και υπερασπίζομαι την Αρμονία. Ποιος δεν ξέρει αυτούς που εκπροσωπούν σήμερα τις δυνάμεις του Χάους με την έπαρση, την βία και τον πόλεμο; Και ποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι η Ειρήνη, η Δικαιοσύνη, η Αγάπη και η Αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων και των Λαών αποτελούν τα πολυτιμότερα αγαθά; Το όραμά μου λοιπόν είναι ο Πολιτισμός. Ένας πανανθρώπινος, ζωντανός πολιτισμός που να εκφράζει τον σύγχρονο άνθρωπο, να τον εμπνέει και να του χαρίζει την πνευματική και ψυχική δύναμη για να στερεωθεί κάποτε η Αρμονία σε όλη τη γη, σε όλους τους ανθρώπους, με σεβασμό στη Φύση και στη Ζωή.
 Και για μένα που έζησα τον Θεοδωράκη μόνο μέσα από τα έργα του και τα τραγούδια του,όραμα μου είναι ο πολιτισμός. Αν χαθεί αυτός έχουμε χαθεί και εμείς οι ίδιοι. Άλλωστε όπως είχε πει και η Μελίνα, η Ελλάδα πρέπει να πρωταγωνιστεί για τον πολιτισμό.Αυτό είναι η κληρονομιά της, αυτό είναι η περιουσία της και αν το χάσουμε αυτό δεν είμαστε Κανείς.
 Αφορμή του σημερινού μου κειμένου η παράσταση-αφιέρωμα στον Θεοδωράκη:Ποιός τη ζωή μου. Εκείνο που μου έκανε πιο πολύ εντύπωση πέρα από το κατάμεστο θέατρο ξέρεις ποιό ήταν; Ότι υπάρχουν ακόμη γονείς που πηγαίνουν τα παιδιά τους τόσο στο Θέατρο όσο και σε άλλα πολιτιστικά δρώμενα. Έχε το νου σου στο παιδί λοιπόν γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα...

Καλή συνέχεια

Hasta la victoria Siempre

Με τον Ερνέστο ας πούμε πως ταυτίστηκα στα εφηβικά μου χρόνια. Ξέρεις,τότε είναι και η ηλικία που έχεις φιλοσοφικές και πνευματικές αναζητήσεις και προσπαθείς να μάθεις όσα περισσότερα μπορείς. Το πρώτο βιβλίο που μου κέντρισε το ενδιαφέρον ήταν η ίδια του η βιογραφία. Αργότερα ακολούθησε το ημερολόγιο μοτοσυκλέτας καθώς και κάποια λευκώματα με πλούσιο φωτογραφικό υλικό. Στο σχολείο θυμάμαι, επηρεασμένη κίολας από το πνεύμα της εποχής συχνά έγραφα στο θρανίο μου το αλησμόνητο: Hasta la victoria Siempre.Ακόμη και σήμερα θα ακούσω στο ράδιο εκείνο το τραγούδι του Μάνου που πάντα θα μου θυμίζει τον Γκεβάρα, τον αντάρτη όπως τον αποκαλούσαν.
 Σήμερα συμπληρώνονται 46 χρόνια από τη δολοφονία του. Παρόλα αυτά κάτι σε κάνει να πιστεύεις ότι ζει. Ναι, ζει. Ο Εduardo Galeano είχε πει χαρακτηριστικά: Σίγουρα ο Τσε ζει στον καθένα που πιστεύει σε αυτά που ο ίδιος πίστευε, και ζει μέσα στα μεγάλα λαϊκά απελευθερωτικά κινήματα, σε αυτή τη γη που δεν την έχει καταδικάσει κανένας θεός σε αυτή τη δυστυχία.
Ναι ο Γκεβάρα ζει. Μέσα από τους αγώνες. Ζει μέσα από εκείνους που διεκδικούν. Μέσα από κείνους που πιστέυουν πως η ουτοπία είναι χρήσιμη γιατί σε κάνει να προχωράς. Άλλωστε ουτοπία είναι αυτό που όταν κάνεις ένα βήμα προς το μέρος σου, απομακρύνεται δύο.Όταν κάνεις δύο, απομακρύνεται τέσσερα, όταν κάνεις τρια, έξι... Ναι ζει μέσα από εκείνους που αποτελούν την κινητήρια δύναμη ώστε να μπορέσουμε να πιστέψουμε ξανά σε κάτι. Ο Φιντέλ Κάστρο είχε πει πως αν θέλουμε να εκφράσουμε πως θέλουμε να είναι οι άνθρωποι των μελλοντικών γενεών πρέπει να πούμε να είναι σαν τον Τσε. Αν θέλουμε να πούμε πως επιθυμούμε να ανατραφούν τα παιδιά μας, να πούμε χωρίς διασταγμό πως θέλουμε να ανατραφούν σαν κι αυτόν.
 Ξέρω μπορεί κάποιος να με ρωτήσει ποιά η ανάγκη μου ώστε να γράψω ένα τέτοιο κείμενο. Πάντως όχι για να κάνω κάτι σαν " συγγραφικό μνημόσυνο" άλλωστε μισώ τέτοιου είδους εγχειρήματα. Να είναι που οι καταστάσεις, τα γεγόνοτα, τα πρόσωπα καθώς και η ίδια η συγκυρία σου επιβάλλουν κατά κάποιο τρόπο να φέρεις στο νου σου ανθρώπους σαν τον Γκεβάρα που πάντα θα σου θυμίζουν πως παρόλο που μπορεί να πατάς στη γη, δε μπορείς να δεις τον ουρανό...


Καλή συνέχεια και να θυμάσαι πως δεν υπάρχουν πια ήρωες παρά μόνο αγωνιστές.

Ακολουθεί μικρό απόσπασμα από τα άνθη του κακού του Σάρλ Μποντλέρ: Μα αληθινοί ταξιδευτές είναι εκείνοι που φεύγουν μοναχά για να φύγουνε. Ελαφρές καρδιές καθώς μπαλόνια, το μοιραίο τους ποτέ δεν το αποφεύγουν. Χωρίς να ξέρουν το γιατί, πάντοτε λένε " Εμπρός".

Υγ: Στις 9 Οκτωβρίου του 1967 ο λοχαγός Μάριο Τεράν διατάσσεται να εκτελέσει τον Ερνέστο Τσε Γκεβάρα Ντε λα Σέρνα στο χωριό Ιγκέρα της Βολιβίας.