Tέλος εποχής.

Δεκέμβρης 2012 λοιπόν.Περίεργο δεν είναι;Να είναι η στιγμή που εδώ μπροστά στο τετράδιο μου με το μολυβί στο χέρι μπαίνω ξανά σε μια διαδικασία απολογισμού της χρονιάς που πέρασε.Την τελευταία φορά που έγραψα κάποιο κείμενο για το νέο έτος έκλεινα κάπως έτσι: Καλή χρονιά και να έχουμε ένα έτος πιο ανθρώπινο. Τραγική ειρωνεία δε νομίζετε; Μόνο ανθρώπινη δεν ήταν η χρονιά που μας αφήνει. Παρόλα αυτά θέλησα να μπω ξανά σε αυτή τη διαδικασία.

Οφείλω να ομολογήσω πως η φετινή χρονιά θα μπορούσε να χαρακτηριστεί από πολλούς, από τις πιο δύσκολες χρονιές που έχουμε βιώσει. Δε θέλω να σταθώ στην καταγραφή των γεγονότων που συνέβησαν καθώς όλοι λίγο πολύ τα γνωρίζετε.Σε αυτό που θέλω να σταθώ είναι στις λέξεις  που σημάδεψαν αυτά τα γεγονότα και τις καταστάσεις της χρονιάς αυτής. Λέξεις όπως Μνημόνιο, ανεργία, αύξηση στο ποσοστό των αστέγων,απολύσεις, πείνα, εξαθλίωση, αύξηση των αυτοκτονιών, κατάθλιψη, φτώχεια, άνοδος ρατσιστικών επιθέσεων καθώς και άνοδος ακροδεξιών εγχειρημάτων, αντισυνταγματικότητα, εκμετάλλευση, οικονομική κρίση,απεργίες, πληθώρα κινητοποιήσεων, αγανακτισμένοι καθώς και αβεβαιότητα για το μέλλον ήταν μερικές από τις λέξεις/φράσεις που συνόδεψαν γεγονότα που εκτυλίσσονταν καθημερινά στη χώρα μας. Χαρακτηριστική φράση δε που ακόμη δε μπορεί να τη συλλάβει ανθρώπινος νους είναι η ''επική'' φράση του Θεόδωρου Πάγκαλου "Μαζί τα φάγαμε'', που δε χρήζει περαιτέρω σχολιασμού, καθώς και η φράση '' Μίλησα ακόμη και με το Θεό'' του Αντώνη Σαμαρά κατά την διάρκεια συνδιασκέψεων των κοινομβουλευτικών ομάδων για τα νέα μέτρα.

  

Αυτό ήταν λοιπόν το 2012.Ένα έτος δυσοίωνο και ζοφερό για τον περισσότερο κόσμο.Αλλά να είναι που πάντα θέλω να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο. Ναι όσο περίεργο και να ακούγεται για κάποιους,εγώ είδα κάποια θετικά στη χρονιά αυτή. Είδα επιτέλους μετά από πολύ καιρό, κόσμο να διεκδικεί, να παλεύει και να αγωνίζεται. Είδα να αφυπνίζεται και να ονειρεύεται ένα καλύτερο αύριο.Είδα ανθρώπους να ενδιαφέρονται για τους συνανθρώπους τους και να αναπτύσσουν μέρα με την μέρα το αίσθημα της αλληλεγγύης. Να βλέπετε η κρίση είχε ένα καλό που τουλάχιστον διαπίστωσα εγώ. Μας έκανε να εκτιμούμε τα απλά καθημερινά πράγματα αγνοώντας τα υλικά αγαθά. Εκτιμήσαμε επιτέλους την ουσία και όχι το περιτύλιγμα.Το κυριότερο; Μάθαμε να μην είμαστε εγωιστές και ιδιοτελείς.

Επίσης από το 2012 κρατάω και κάτι ακόμη που μου δίνει ίσως μεγάλη δύναμη για μπορέσω να συνεχίσω να διεκδικώ και να παλεύω. Η άνοδος της Αριστεράς θεωρώ πως ήταν μια μεγάλη ανάσα για το κόσμο που είχε χάσει κάθε ίχνος ελπίδας. Ναι, ίσως ο κόσμος να ήθελε να πιαστεί από κάπου, να εμπιστευτεί κάποιον που θα τον βοηθούσε  να βγει από το τέλμα στο οποίο είναι. Κάποιον με τον οποίο θα μπορούσε να αλλάξει πρώτα τον εαυτό του και μετέπειτα τον κόσμο. Ίσως, ίσως, ίσως...Σημασία έχει πως ο κόσμος φώναξε περίτρανα το 'Φτάνει πια΄. Και ειδικά σε τέτοιους καιρούς που φαινόμενα όπως η Χρυσή αυγή δρουν ανενόχλητα και είναι επικίνδυνα για ολόκληρη τη κοινωνία είναι καιρός να δώσουμε χώρο στην Αριστερά.Άλλωστε εγγύς ο χρόνος...

Σε λίγες μέρες έρχονται Χριστούγεννα. Κάποιοι δε θα γιορτάσουν καν. Κάποιοι θα γιορτάσουν με τα άκρως απαραίτητα. Κάποιοι άλλοι θα βρίσκονται εκεί έξω σε ένα παγκάκι και θα ζεσταίνονται γύρω από τη φωτιά περιμένοντας να μπει το νέο έτος, ενώ κάποιοι θα είναι τυχεροί γιατί θα γιορτάσουν με τις οικογένειες τους και τους φίλους τους. Όλοι αυτοί έχουν κάτι κοινό. Ναι είναι περίεργο αλλά η ευχή που θέλουν να κάνουν για το νέο έτος είναι για όλους η ίδια: Να ζήσουν μια ζωή με αξιοπρέπεια. Αυτό θέλω να ευχηθώ και εγώ με τη σειρά μου γράφοντας το τελευταίο κείμενο μου για φέτος.

Θέλω να ευχηθώ μια ζωή με αξιοπρέπεια από εδώ και πέρα. Να ευχηθώ σε όλους υγεία,ευτυχία και καλές γιορτές και ελπίζω το 2013 να είναι ένα έτος ανθρώπινο πάνω από όλα, αγωνιστικό γεμάτο με εκπλήξεις και εντάσεις και το κυριότερο γεμάτο με αγάπη και με σεβασμό στη διαφορετικότητα και στον συνάνθρωπο μας.

Ας επαναπροσδιορίσουμε τους στόχους μας, ας πιστέψουμε στο αδύνατο και στο ανέφικτο και ίσως τότε  καταφέρουμε να βρούμε την δική μας Ιθάκη και να φτιάξουμε την δική μας ουτοπία. 

Καλές γιορτές και καλή χρονιά.

Υγ:Γίνε εσύ η αλλαγή που θες να δεις στο κόσμο.(Μαχατμα Γκαντι)

Eπιστροφή στα χρόνια της Αθωότητας.

Κάποτε είχες φίλους, ζούσες ξέγνοιαστα έχοντας την άγνοια του κινδύνου,ονειρευόσουν,
ερωτευόσουν,αγαπούσες παράφορα. Είχες αξίες, ιδανικά, γέμιζες τις πλατείες, τους δρόμους και τις αλάνες με τα γέλια σου. Έλιωνες τις σόλες των παπουτσιών σου παίζοντας κάθε μέρα κρυφτό και κυνηγητό μέχρι που έφτανε το βράδυ και γυρνούσες στο σπίτι μέσα στα χώματα και τις λάσπες και δε σε ένοιαζε. Έπαιζες κάτω από τις στάλες της βροχής και ένιωθες ελεύθερος.
  Κάποτε έγραφες σε λευκώματα, είχες ημερολόγιο, έστελνες γράμματα στους φίλους σου και στο αγόρι ή στο κορίτσι που σου άρεσε θυμάσαι;Μοιραζόσουν σκέψεις και ειλικρινή συναισθήματα. Άκουγες τη Λιλιπούπολη του Χατζιδάκι και ένιωθες ο πιο τυχερός άνθρωπος στο κόσμο. Περίμενες με ανυπομονησία να ξεκινήσει το αλησμόνητο Καρουζέλ( Άλλωστε ποιός μπορεί να ξεχάσει τον Σιρίλο και την Μαρία χοακίνα), το μίκρο σπίτι στο λιβάδί με την Λώρα να σου έχει κλέψει την καρδιά, του κουτιού τα παραμύθια με τον ρούχλα και τη μελιά να κλεβουν την παράσταση, τα παιχνίδια χωρίς σύνορα, καθώς και το αγαπημένο σε όλους Disneyclub με την Καρολίνα και τον Λυκούργο. Ναι καλά θυμάσαι. Κάποτε ζούσες.
  Κάποτε δεν ήξερες τι θα πει Θλίψη, μοναξιά, απογοήτευση, πόνος, φθόνος,εγωισμός,θυμός και μίσος. Κάποτε ήσουν ο εαυτός σου....
  Και τώρα; Eίσαι ξένος. Ξένος με τον ίδιο σου τον εαυτό, τους γύρω σου, τους γείτονες σου, τους φίλους σου. Τώρα φοβάσαι να κάνεις ότι έκανες τότε.Φοβάσαι να ονειρευτείς,να ερωτευτείς και να αγαπήσεις. Φοβάσαι την ίδια την ζωή.
  Τώρα κλειδώνεσαι μέσα στο ίδιο σου το σπίτι, κοιτάς δεξιά και αριστέρα πριν φύγεις για τη δουλειά σου γιατί σε έχει κατακλύσει ο φόβος. Τώρα αναλώνεσαι πλέον στα υλικά αγαθά. Συντροφιά σου είναι ο καναπές και η τηλεόραση.
  Συντροφιά σου είναι η Μοναξιά.Ναι στη δική μας μοναξιά αναφέρομαι. Καλύτερο φίλο έχεις κάνει την κατάθλιψη, η οποία σε φλερτάρει επικίνδυνα και συ απλά σφυρίζεις αδιάφορα γιατί απλά δε σε νοιάζει. Πλέον έχεις δημιουργήσει παντού προβλήματα. Και ναι είσαι ευθυνόφοβος. Βρίσκεις λύση στα τυχερά παιχνίδια, στο αλκοόλ, στα ναρκωτικά, ξεσπάς στην οικογένεια σου, αδιαφορείς για όλους και για όλα.
  Είναι σαν να έχεις εγκλωβιστεί. Σαν να έχεις δημιουργήσει φυλακές και είσαι δέσμιος τους. Έχεις παγιδευτεί και για κάποιο λόγο δε θες να αποδράσεις γιατί διαστάζεις.
  Ξυπνάς το πρωί και δε λες Καλημέρα. Μπαίνεις στο λεωφορείο και τους κοιτάς όλους με κακία. Δε χαμογελάς γιατί δε θέλεις να τσαλακωθείς. Μπαίνεις στο μετρό και βιάζεσαι. Σπρώχνεις και φωνάζεις σε εκείνον που καταλάθος θα σε ακουμπήσει η θα σε σπρώξει. Έχεις γίνει μια μηχανή πλέον και ας μη θες να το παραδεχτείς.
  Μπαίνοντας στο σπίτι σου το βράδυ δε χαιρετάς. Κλείνεσαι στις σκέψεις σου και στον δικό σου γυάλινο και απρόσιτο κόσμο. Ακούς τους γείτονες σου να τσακώνονται. Ακούς μια κοπέλα από το διπλανό διαμέρισμα να φωνάζει βοήθεια και μένεις απαθής. Σαν να μη σε αφορά.
Ανοίγεις την τηλεόραση κάθεσαι με τις ώρες μπροστά από εκείνη και μετέπειτα κοιμάσαι.
  Θέλω να σε ρωτήσω γιατί;. Γιατί δε προσπαθείς να βγεις από αυτό το τέλμα και το αδιέξοδο που έχεις δημιουργήσει; Γιατί δε παίρνεις τη ζωή στα χέρια σου και επιλέγεις τον μονόδρομο, δηλαδή την παραίτηση και την μιζέρια;
  Aφορμή του σημερινού μου κειμένου αποτέλεσε ένα λεύκωμα καθώς και το ημερολόγιο μου που βρήκα στο ντουλάπι της βιβλιοθήκης μου. Είναι που εκεί μέσα υπάρχουν τόσες αγνές σκέψεις τόσα αγνά συναισθήματα και τόσα θέλω για το μέλλον που αποτέλεσαν τεράστια τροφή για σκέψη.
  Κλείνωντας θα ήθελα να παραθέσω ένα απόφθεγμα του Νίκου Καζαντζάκη: '' Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα.


Καλή συνέχεια...

 
 

 

Tη νύχτα αυτή εμείς,τη λέμε Φωτιά.!

Ήταν 6/12/08 όταν είχα κατέβει μια βραδινή βόλτα στο κέντρο της Αθήνας. Τίποτα όμως εκείνη τη νύχτα δεν προμήνυε όλα εκείνα που θα επακολουθούσαν. Κατά τη διάρκεια της βραδιάς και φεύγοντας από το μέρος που καθόμουν, άκουγα τους γύρω μου να λένε ότι "φάγανε" κάποιον δικό τους,αναρχικό μάλλον. Κάποιος, φώναξε μάλιστα πως "φάγανε" κάποιον από δαύτους. Έτσι τουλάχιστον ήρθε η αρχική πληροροφορία σε μένα. Δεν πολυέδωσα σημασία και θεώρησα ότι θα έγινε κάποια παραποίηση των γεγονότων και ότι όλα θα είχαν αίσιο τέλος...
  Και όμως, εκείνη η νύχτα σήμαινε η απαρχή μιας εξέγερσης. Της δικής μας εξέργεσης. Μιας εξέργεσης κυρίως της νεολάιας. Εκείνο το βράδυ περίπου στις 21:00,  στην συμβολή των οδών Τζαβέλλα και Μεσολογγίου ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλός ετών 16 έπεσε νεκρός από πυροβολισμό του ειδικού φρουρού Επαμεινώνδα Κορκονέα. Ο θάνατος του Αλέξανδρου, ακαριαίος.
  Μετά από το γεγονός όλα έδειχναν ότι τίποτα δε θα ήταν όπως πριν. Η Αθήνα εκείνη τη νύχτα είχε γίνει πραγματικά ένα καμίνι, ένα συνεχές κυνηγητό εκτυλίσσονταν μεταξύ αστυνομικών- περαστικών που απλά βρίσκονταν στο κέντρο . Εγώ βρισκόμουν στο Σύνταγμα.Δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνα τα βλέμματα των περαστικών. Είναι σαν να έψαχναν όλοι μια αφορμή για να ξεσπάσουν και να αντιδράσουν.Είναι σαν...
  Επιστρέφοντας στο σπίτι προσπαθούσα να συλλάβω με το νου μου τι είχε συμβεί. Σκέψεις κατέκλυζαν συνεχώς το μυαλό μου. Προσπάθησα να κοιμηθώ μα μάταια. Άλλωστε, δε μπορεί να συλλάβει κανένας ανθρώπινος νους αυτό που είχε συμβεί εκείνη τη νύχτα.
  Τις επόμενες μέρες εκτός από την πληθώρα συγκεντρώσεων και πορειών ως φόρο τιμής στον Αλέξανδρο καθώς και ως εναντίωση σε όλο αυτό,ξεκίνησε ταυτόχρονα και ένας απίστευτος παραλογισμός από διάφορους,γνωστούς μου και μη σε ότι αφορούσε στη νύχτα εκείνη. Άκουγα απόψεις και γνώμες που ουδεμία σχέση δεν είχαν με την πραγματικότητα. Πως γίνεται κάποιος να επιρρίπτει τις ευθύνες στους γονείς; Πως γίνεται ακόμη κάποιος να πιστεύει πως τα Εξάρχεια αποτελούν άβατο και γκέτο και πως εντάσσονται  στις περιοχές υψηλoύ κινδύνου;  Ξέρεις, πάντα πίστευα, πως πρέπει να υπάρχει σεβασμός στη διαφορετικότητα. Άλλωστε μέσω του διαλόγου μπορείς να διαμορφώσεις μια άποψη καθώς και να " ζυμωθείς" μέσα από αυτή. Αυτό, γίνεται όμως, όταν  βασίζεται σε ορθά τεκμήρια και λογικά επιχειρήματα. Μπροστά στο θάνατο ενός 16 χρόνου παιδιού δεν ''χωράνε'' επ'ουδενί ανυπόστατες σεναριολογίες. Δε θέλω όμως να σταθώ σε αυτούς.
  Σε εκείνους που θέλω να σταθώ είναι σε εμένα,σε εσένα που με διαβάζεις τώρα και ήσουν εκεί μαζί μου, που εναντιώθηκες με όλο αυτό, που εξεγέρθηκες και κατέβηκες στο δρόμο. Σε εσένα που δε πίστεψες ποτέ πως το εν λόγω γεγονός ήταν απλά '' ένα τραύμα στο κράτος δικαίου'' όπως είχε αναφέρει ο Κάρολος Παπούλιας τότε. Ο θάνατος του Αλέξανδρου ήταν ο θάνατος ολόκληρης της νεολάιας.
  Όσο για το κράτος δικαίου τι να πει κανείς; Για πιο κράτος δικαίου μιλάμε όταν το δίκαιο έχει αντικασταθεί από την ανομία και το άδικο;Όταν απροκάληπτα πλέον δεν διστάζουν να ρίξουν σφαίρες στη νεολαία;Όταν το κράτος δικαίου τους έχει επιστήσει εξ ολοκλήρου το ενδιαφέρον του στις τράπεζες και στα λεφτά.;Όταν καθημερινά νέοι άνθρωποι χάνουν τις δουλειές τους;Όταν η παιδεία πλέον αποτελεί αγαθό;Όταν,Όταν,Όταν...
 Oι Active member στο τραγούδι τους φυσάει κόντρα σε ένα στίχο λένε:  Για τα μάτια ενός παιδιού που ψάχνει γη,γκρεμίζω ουρανούς. Και γω λοιπόν για τα μάτια του κάθε έφηβου που κατέβηκε και συνεχίζει και κατεβαίνει στο δρόμο για ένα καλύτερο κόσμο και για ένα καλύτερο αύριο,θα γκρεμίσω όσους ουρανούς και αν χρειαστεί.
  Να αυτές τις μέρες είναι που μου έρχεται στο νου και ο Μιχάλης.Μαθητής και εκέινος που σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων στην εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1985. Τίτλος στις φυλλάδες ο εξής: Tραγωδία.! Αστυφύλακας εκτελεί 15χρονο στα Εξάρχεια. Αλλά να είναι που αυτές τις μέρες θυμάμαι και την ιστορία της Κωσταντινάς Κούνεβα, γραμματέα της Παναττικής Ένωσης Καθαριστών/στριών και Οικιακού Προσωπικού,γεννημένη στη Βουλγαρία.Προσπάθησε να διεκδικήσει καλύτερες συνθήκες εργασίας για τους εργαζόμενους.Ο αγώνας της αυτός προκάλεσε ενοχλήσεις με αποτέλεσμα να δέχεται απειλές για τη ζωή της.Έτσι,τα μεσάνυχτα στις 22 Δεκεμβρίου 2008 και ενώ επέστρεφε από της δουλειά της,δέχτηκε επίθεση με βιτριόλι, το οποίο προκάλεσε ζημιές τόσο στα εξωτερικά όργανα της όσο και σε εσωτερικά αφού υποχρεώθηκε με τη βία να το καταπιεί.Η υπόθεση βέβαια παραμένει ανεξιχνίαστη παρά τις αντιδράσεις και τις διαδηλώσεις συμπαράστασης που ακολούθησαν.
  Τέτοιες μέρες είναι που δε με χωράει το σπίτι μου,που θέλω να κατέβω στους δρόμους και να φωνάξω μέχρι η φωνή μου να διαπεράσει τα πάντα. Θέλω να φωνάξω για εκείνους, για εμένα, για εσένα. Τέτοιες μέρες θέλω να κατέβω μια βόλτα στα εξάρχεια απ'όπου ξεκίνησαν όλα. Ναι εκεί θέλω να πάω.Είναι σαν προσωπική μου ανάγκη. Το χούμε κάνει χρέος μας πλέον,που δύσκολα θα μπορέσουμε να αποβάλλουμε.
  Έτσι λοιπόν βίωσα και συνεχίζω να βιώνω εκείνη τη νύχτα. Ναι ίσως να είμαι υπερβολική,ίσως απλά να έχω παρασυρθεί από το συναίσθημα μου,ίσως και να κατάντησα και γραφική.Αλλά αυτή είναι η δική μου αλήθεια.
    Το μόνο σίγουρο είναι πως, εμείς, εκείνη την νύχτα την λέμε φωτιά. Εσύ;;.

Καλή συνέχεια...

Και να θυμάσαι:  Η ζωή μας είναι άσκοπα λαχανητά σε κανονισμένες απεργίες ρουφιάνους και περιπολικά.Γι΄αυτό σου λέω.Την άλλη φορά που θα μας ρίξουνε να μην την κοπανήσουμε. Να ζυγιαστούμε. Μην ξεπουλήσουμε φτηνά το τομάρι μας ρε. Μη.Βρέχει.Δόσμου τσιγάρο. (Kατερίνα Γώγου).


Πηγή πληροφοριών: http://el.wikipedia.org