Περί Τέχνης...

Απόγευμα Δευτέρας και γω ξεκινησα να ξεφυλλίζω το Αθηνόραμα(Για όποιον δεν γνωρίζει,περιοδικό που παρουσιάζει εναλλακτικούς τρόπους διασκέδασης,Ταινίες της εβδομάδας,θεατρικές παραστάσεις και γενικότερα ότι μπορεί να κάνει κανείς στο κλεινόν άστυ). Το μάτι μου έπεσε πάνω σε μία ταινία..(ΑΙ ΕΙΔΟΙ ΤΟΥ ΜΑΡΤΙΟΥ) ... Η Υπόθεση χιλιοακουσμένη πάνω κάτω...Ένα νεαρό στέλεχος της προεκλογικής καμπάνιας ενός προοδευτικού κυβερνήτη για το προεδρικό χρίσμα των Δημοκρατικών ανακαλύπτει τη σκοτεινή, γεμάτη σκληρά παζάρια και φονικούς εκβιασμούς πλευρά της πολιτικής... Στην αρχή είπα ότι πάλι καμιά αμερικάνια θα είναι με γραφικές ατάκες, βαρετές ερμηνείες και χωρίς καθόλου πλοκή...Λάθος...Επίκαιρη ταινία όσο ποτέ...Έθιγε δολιοφθορίες, συμφέροντα μεταξύ των πολιτικών προσώπων και γενικότερα παρουσίαζε  το πως δρούσε το εκάτοστε πολιτικό σύστημα...Όσο για τις ερμηνείες,Ο κλούνευ ανταπεξήλθε πλήρως στις απαιτήσεις του ρόλου όπως και οι υπόλοιποι ηθοποιοί:
Ράιαν Γκόσλινγκ,Φίλιπ Σέιμορ Χόφμαν, Ίβαν Ρέιτσελ Γουντ...Μία ταινία που προκαλεί αγωνία αλλά και συκγκίνηση, αισιοδόξια αλλά και δράμα,και μία ταινία με αρκετά μεγάλες προσδωκίες..Δες την αξίζει...Θα ελέγα η επικαιρότητα στα καλύτερα της....


ΥΓ: Αξίζει να δεις και το '' Ένα χωρισμός''.Ιρανική ταινία σε σκηνοθεσία Ασγκάρ Φαραντί.

''ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΙΚΟΣ, ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ ΔΕΞΙΟΤΗΤΑΣ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ ΔΡΑΜΑΤΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΩΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΑΣ. ΧΩΡΙΣ ΙΧΝΟΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟΥ ΦΟΛΚΛΟΡ Η ΦΩΤΟΓΕΝΟΥΣ ΜΙΖΕΡΙΑΣ, Ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΤΟΥ "ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΕ Η ΕΛΙ" ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΜΕ ΔΙΕΙΣΔΥΤΙΚΗ ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΟΛΟ ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΙΣΤΟ ΤΟΥ ΙΡΑΝ, ΑΠΟΤΥΠΩΝΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΟΥ, ΤΟΝΙΖΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΕΓΓΕΝΕΙΣ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΦΕΡΝΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ ΤΙΣ (ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΑ ΚΑΙ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ) ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ. ΧΡΥΣΗ ΑΡΚΤΟΣ ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ΚΑΙ ΑΡΓΥΡΕΣ ΑΝΤΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑΣ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ ΣΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ.'' Από Χρήστο Μήτση.

    


Εντυπωσιακό το πόσα θες να συζητήσεις στη διάρκεια αλλα πρέπει να περιμένεις ως το τέλος.....Εγώ έφυγα έχοντας ποικίλα συναισθήματα..Εσύ;;







 

Κάνε φίλο το μυαλό σου πριν γίνει εχθρός σου....

Απόγευμα κάπου στις 5 στα εξάρχεια...Γυρνώντας το κεφάλι μου είδα να αναγράφεται σε ένα τοίχο επι της οδού βαλτετσίου το εν λόγω σύνθημα...Μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα φράση και με έβαλε στην διαδικασία να σκεφτώ πολλά...Για παράδειγμα πως μπορεί κάποιος να μην είναι ΄ φίλος΄ με το μυαλό του;Το οποίο είναι ένα κουτί που περιέχει μνήμες,εμπειρίες,αναμνήσεις...Mαλλόν αυτό δεν έχουμε καταλάβει...Ότι αποτελέι ένα κουτί το οποίο εμείς οι ίδιοι πρέπει να διαχειριστούμε με τον κατάλληλο τρόπο!Έτσι,μόλις φτάσουμε στην κατανόηση αυτού και μπορέσουμε να διαχειριστούμε το περιεχόμενο του τότε ίσως καταφέρουμε να το κάνουμε ΄φίλο΄ μας και όχι εχθρό μας...
       Nομίζω ότι η φράση εστιάζει στο ότι μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων εν μέρη άλλα νιώθουν και άλλα κάνουν.To κράτος ή η κοινωνία αν θέλετε όπως είναι δομημένη την σημερινή εποχή  δημιουργεί φόβο και ανασφάλειες .Έχουμε καταστρέψει  και βάζω και τον εαυτό μου μέσα τα συναισθήματα μας και την αίσθηση ότι είμαστε άνθρωποι.  Άλλωστε πολλές φορές τα συναισθήματα μας δεν τα εκφράζουμε σωστά και ξεσπάμε σε λάθος πράγματα χωρίς να αντιμετωπίζουμε το πραγματικό πρόβλημα. Άλλα δεν θέλω να πω περισσότερα,θα ήθελα να ανοίξει ένας δίαυλος επικοινωνίας και να ακουστούν πολλές απόψεις για το πως ο καθένας αντιλαμβάνεται αυτή τη φράση...Άλλωστε η ζύμωση  καθώς και η ανταλλαγή απόψεων δεν έκανε ποτέ κακό σε κανέναν,το αντίθετο μάλιστα πιστεύω σε κάνει καλύτερο και σκεπτόμενο άτομο...

Αν δεν ελέγξεις το μυαλό σου, θα το κάνει κάποιος άλλος. ~Τζον Άλστον

Περπατώ...Κ.Γώγου

Περπατώ....
Περπατώ....
Περπατώ....

Με ραμμένες τις τσέπες μου στο ξύλινο παλτό μου

Περπατώ επαναληπτικά. Επαναληπτικά περπατάω.

Περπατώ με τα χέρια στη βροχή
πάνω σ'ένα μεταξένιο σκοινί -λώρο ομφάλιο-
που ενώνει τον ουρανό με τη γη τα πάνω με τα κάτω.

Προχωρώ
με βραχυκλωμένους προβολείς
χωρίς δίχτυ ασφαλείας απο κάτω.

Περπατάω παράλογη σ'αντιστραμμένη λογική
δίκαιη μόνο κι αποφασιστική
να κάνω πράξη όλα όσα έχω σκεφτεί
να κάνω πράξη όσα έχω γράψει.
Τραβάω το σκοινί ακόμα πιο κει
προχωρώ ένα βήμα πιο πέρα.

Το κεφάλι μου πλησιάζουνε άγνωστοι μυστήριοι πλανήτες.
Γλάροι και καταδιωκτικά αστρικά
μ'ακολουθούν σαν υπέρηχο πλοίο.

Βρέχει κάτω στις γειτονιές της γης...
Στη μαύρικη Ορλεάνη.
Βρέχει βροχή ραβδωτή Στουρνάρα Ζαΐμη Αραχώβης Μπενάκη.
Πέφτει λοξά στη μούρη που φιγουράρει
στις βρώμικες βιτρίνες
. Με κοιτώ.
Οι ατζέντηδες μου 'χουν τραβήξει δυό χαρακιές
με δείχνουν πως γελάω.
Περπατώ κυκλωμένη από μπουνιές απ' αγριεμένες φωτιές
από γιούχα και ζήτω.
Οι λυπημένες κερκίδες με παροτρύνουνε
να καρφώσω στα δίχτυα τα γκολ να γράψω 3-1.
Μ' έχουν μαρκάρει οι διακεκριμένες στενά βρώμικα
τώρα πρέπει να μπω μαζί με την μπάλα στα δίχτυα τους μέσα.

Περπατώ χριστιανή στους αντίχριστους
μαύρη κι άθεη στων Κου-Κλουξ-Κλαν το γκέτο...
Είμαι βαθιά λυπημένη. Μια λύπη που δεν έχει όνομα.
Μια λύπη που δεν έχει ξανά ποτέ γραφτεί.
Ο σκορπιός όταν κυκλώνεται
καρφώνει την ουρά με τη δαγκάνα του απάνω του.
Την καρφώνει στο σώμα.

Γλιστράω... παρεστιγμένη... σ' αιώνες σιωπής
σ' αιώνες παγετώνων.
Κολυμπάω σε χιονισμένες πλατείες της γης.
Κολυμπάω σε δέντρα ψηλά όπου πλέουνε
κουνώντας το κεφάλι τους κατατονικοί κρεμασμένοι.
Κολυμπάω μ' απλωτές. Αν σταθώ μια στιγμή
το χιόνι αθόρυβα ύπουλα ανεβαίνει στην καρδιά μου.
Περπατάω ανάσκελα μ' απλωτές
η σιδερένια μπάλα της κακόφημης φήμης μου
μου'χει πληγιάσει το πόδι
τα χρωματιστά γυαλάκια των εκδόσεων πλέουν στο αίμα μου
σιωπηλά στρατιές στοχεύουν στο μυαλό μου
ανασαίνω... αργά... ασθαματικά...

Μυρίζει ο αέρας παντού καμένους κροτάφους.
Λόφοι από παράταιρα παπούτσια λιντζαρισμένων πούστηδων
κλείνουν για πάντα το τοπίο. Σπάω.
Κανένας πια δεν θα τα ξαναφορέσει.

Τώρα είμαι ανίκανη. Φ ο β ά μ α ι. Είμαι και γω
σαν κι αυτούς. Είμαι και γω ρημαγμένη.
... Τα ρουθούνια μου πεταρίζουν ανήσυχα...
Μυρίζει ο αέρας παντού γενετήσια αστυνομική οσμή.
Ο αέρας φέρνει γαυγίσματα γερμανικής αστυνομίας...
Τώρα πρέπει να κατεβάσω το γενικό να σωθώ.
Τώρα πρέπει να κάψω
τον ψεύτικο δισταγμό της αυτοσυντήρησης να ζήσω.
Να καταστείλω την καταστολή. Να προχωρήσω...
Προχωρώ.

Το δάχτυλο μου βουτάω στο ΘΑΝΑΤΟΣ
στον αέρα γράφω με κίτρινο
Θέλω-Μπορώ-Είμαι.

Προχωρώ. Εδώ. Κάτω στη γη.
Μπάσταρδο παιδί των γήινων.
Αυτής της απάνθρωπης αισχρής σκευωρίας
όπου κανείς δεν πεθαίνει από γηρατειά.
Απ'τον επίδεσμο στο κεφάλι μου πάλι τα ίδια
πάλι μου τρέχουν αίματα.
Γυρνάω σπάω τα δάχτυλα μου ανάποδα. Τα σπάω.
Ξανά. Ξανά αυτοακρωτηριασμός.
Ποτέ πια δε θα ξαναγράψω. Τα χέρια μου γίνονται γάντζοι.
Μαρκαδόροι μεταλλικοί. ΑΠΕΒΙΩΣΕ γράφω.
Χτυπάω με ήχο τόξου μεταλλικού τα κουδούνια.
ΚΑΜΙΑ ΑΛΙΚΗ ΔΕΝ ΜΕΝΕΙ ΠΙΑ ΕΔΩ χτυπάω.

Ανοίγω. Ανοίγω το βήμα πιο γρήγορα. Πιο γρήγορα.
Τα δάχτυλα σηκώνονται μόνα τους από τα κρεματόρια της γης.
Αρχίζω να βρέχω να βρέχω να βρέχω αλλάζω βρέχω
μετουσιώνομαι βρέχω γίνομαι βροχή βροχή βροχή
ραβδωτή μεταλλική βροχή σιδερένια
ΣΠΑΣΤΗΣ ΛΟΣΤΟΣ ΛΟΣΤΟΣ ΛΟΣΤΟΣ ΣΠΑΣΤΗΣ
Κεντράρω τη μήτρα της φάτσας μου στις αλεξίσφαιρες βιτρίνες.
Τις σπάω.
Λόφοι από παράταιρα παπούτσια /άδειες κερκίδες/
πλακάκια παγωμένα/
άχρηστα διαβατήρια /σύριγγες για πουθενά/
Θα ζήσω.

Είμαι βροχή είμαι απάντηση είμαι απόδειξη τα θέλω όλα
τα θέλω όλα πίσω
δεν πιάνομαι αόρατος κλοιός με προστατεύει
είμαι χρυσόσκονη είμαι τα χρώματα είμαι γλαράκι του Μισισιπή
είμαι τα νέγρικα τα μπλουζ είμαι η Νέα Ορλεάνη
είμαι αγόρι πολεμιστής γυναίκα είμαι γυναίκα και παιδί
είμαι αέρας ανασφαλής στη νέκρα της γης
είμαι εγώ τα ποιήματα βαθιά κάτω απ'τη γη που κουνιέται.
Μπορώ. Μπορώ. Γράφω ξανά.
Δε θα ακρωτηριαστώ
τα δάχτυλα μου πήρανε της κάθαρσης τη φωτιά.
Περπατώ. Μ' ένα παλιοπαντέλονο.
Με τις αισθήσεις μου αναμμένες.
Είμαι θέλω μπορώ
Γιατί μπορώ μπορώ μπορώ
επαναληπτικά ν΄αγαπάω...

Xορεύοντας στη βροχή...

Ώρα 11:45 και ο ύπνος δε λέει να με πάρει με τίποτα...Ίσως είναι τα γεγονότα που εκτιλίσονται γύρω μου συνεχώς,βλέπε περικοπές απολύσεις, η φημολογούμενη πτώχευση...Βλέπε Παιδεία και υγεία ...Απο την άλλη πλευρά παρατηρώ τις ανθρώπινες σχέσεις που τείνουν να κατευθύνονται από το κακό στο χειρότερο...Κυριαρχεί το εγώ και όχι το εμείς βλέπεις...Το εμείς έχει χαθεί ...Έχουμε γίνει εγωιστές και το μόνο που μας νοίαζει είναι ο εαυτός μας και τίποτε άλλο...Σε αυτό ακριβώς το σημείο είναι που παρατάω ότι γράφω γιατί ξεκίνησε να βρέχει...Πάντα μου άρεσε να παρατηρώ τις στάλες τις βροχής ενώ πέφτουν στις στέγες των σπιτιών...Ή τους ανθρώπους που τρέχουν για να μη βραχούν λες και είναι από ζάχαρη φτιαγμένοι...Μου αρέσει  επίσης να ακούω το θρόισμα των φύλλων και αυτό το δροσερό αεράκι που σε αγγαλιάζει με την αύρα του...Παρατηρώντας τη βροχή ξεχνιέσαι..Είναι κάτι μαγικό...Κοιτώντας την τα ξεχνάς όλα...Μελαγχολείς,ταξιδεύεις,δημιουργείς δικούς σου κόσμους και με τη φαντασία σου μπορείς να κάνεις τα πάντα...Έτσι και γω με φαντάστηκα νοερά να βρίσκομαι εκεί στο δρόμο και να χορεύω κάτω από απο την βροχή...Όλο το βράδυ ώσπου να πέσει και η τελευταία σταγόνα...Κάτω απο τον ήχο του Μάνου Χατζηδάκι το βαλς των χαμένων ονείρων...Άλλωστε είναι και το αγαπημένο μου τραγούδι...Πόσες αναμνήσεις,πόσα όνειρα μπορούν να χωρέσουν σε ένα τραγούδι άραγε;Μετά από αρκετή ώρα η βροχή σταμάτησε και μαζί με αυτή σταμάτησα και γω αυτό το μικρό ταξίδι...Γύρισα πάλι εδώ από όπου και γράφω το εν λόγω κείμενο...Είναι λες και πάτησα ένα delete και είχα ξεχάσει τα τα όσα διαδραματίζονται γύρω μου,κοινωνικοπολιτικοικονομικά γεγονότα...Λές και ο χρόνος σταμάτησε όταν σταμάτησε και ο δικός μου χορός...Περίεργο δεν είναι;;Μάλλον ναι...Αλλά ποιός ξέρει.......
    Πρόσφατα διάβασα τον Αλχημιστή και συκγράτησα μία μόνο φράση...Ότι το σύμπαν λέει συνωμοτεί υπερ μας για να κατακτήσουμε ότι ακριβώς θέλουμε...Στην αρχή σκέφτηκα...Βλακείες...Κοίτα γύρω σου...Κόσμος πεθαίνει...Παράξενες κλιματολογικές αλλαγές συνβαίνουν παντού ο κόσμος βγαίνει στους δρόμους έχοντας αγανακτήσει με τις εκάστοτε κυβερνήσεις...Ποιο σύμπαν συνωμοτεί και τι να κατακτήσουμε...Μάλλον είμαστε τα παιδιά ενός κατώτερου θεού είπα...Αλλά μετά θυμήθηκα την συνέχεια αυτής της φράσης ότι το σύμπαν συνωμοτεί για να μας βοηθήσει όταν εμέις προσπαθήσουμε να ζήσουμε το δικό μας όνειρο...Άλλαξε λοιπόν...Γίνε καλύτερος άνθρωπος μέρα με τη μέρα...Αν αλλάξεις εσύ πρώτα τον εαυτό σου μπορείς να αλλάξεις και τον κόσμο...Πραγματοποίησε τον προσωπικό σου μύθο...Το δικό σου όνειρο...Γιατί στο τέλος αυτό θα μείνει......Ξεκίνα με τα απλά καθημερινά πράγματα πες καλημέρα στον γείτονα σου..Μάθε να λες σ'αγαπώ χωρις να σκέφτεσαι πως θα το εκλάβει ο φίλος σου ο/η σύντροφος σου η ένας απλός γνωστός σου....Ζήσε...Μόνο ζήσε...Γιατί μόνο αυτά έχουν αξία  καθώς και το σημερινό μου ταξίδι στο χορό της βροχής...Καλο μας ξημέρωμα...!!

Υγ: “Πρέπει να γίνεις εσύ η αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο.”