Στις επτά του Οκτώβρη, συνέβη κατι μεγάλειώδες. Κάτι, που θα κουβαλάμε για πάντα, κάτι που θα εξιστορούμε στα παιδιά που δεν έχουν γεννηθεί ακόμη, στα παιδιά που δεν έχουν μεγαλώσει ακόμη, στα δικά μας παιδιά.
Κάτι, που αποτελεί νίκη του αντιφασιστικού και λαϊκού κινήματος και όλων εκείνων που με αυταπάρνηση, όλα αυτά τα χρόνια στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων, πάλεψαν, διεκδίκησαν, μίλησαν ανοιχτά για τον ναζισμό και τον φασισμό και δεν φοβήθηκαν ούτε στιγμή.
Συνέβη κάτι, που το χρωστάμε στον συνεχή αγώνα της Κυρίας Μάγδας, στην μητέρα εκείνου του γελαστού παιδιού, του Παύλου, που μας δίδαξε τόσα χρόνια ήθος, σεβασμό και αξιοπρέπεια. Συνεβή κάτι, που μας έκανε να κλαίμε από συγκίνηση και χαρά, να κοιταζόμαστε στα μάτια και να νιώθουμε ένα δυνατό σφίξιμο στο στήθος.
Συνέβη κάτι, που μας κατέβασε όλους και όλες στον δρόμο μετά από αρκετά χρόνια. Συνέβη κάτι, που γέμισε τις ψυχές μας με φως και ελπίδα, κάτι που έκανε τα πρόσωπα μας φωτεινά και το χειροκρότημα μας πιο δυνατό και πιο εκκωφαντικό. Συνέβη κάτι, που θα μείνει χαραγμένο στη μνήμη.
Στις 7 του Οκτώβρη του 2020 είναι εκείνη η ημέρα που άλλαξε τον ρου της Ιστορίας. Η ημέρα, που το ναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής καταδικάζεται ομόφωνα ως εγκληματική οργάνωση. Είναι εκείνη η μέρα που πάψαμε να φοβόμαστε το πρόσωπο του τέρατος. Είναι όμως και εκείνη ημέρα που θα μας θυμίζει πως αυτή η νίκη είναι μόνο η αρχή, πως ο δρόμος είναι μακρύς και πως εκείνοι που εκκόλαπταν τόσα χρόνια το αυγό του φιδιού και τάϊζαν το ίδιο το φίδι είναι ακόμη εδώ. Πράγματι, μπορεί να σκοτώσαμε το κτήνος αλλά η σκύλα που το γέννησε ζει και είναι πάλι σε οργασμό οπως έλεγε πολύ εύστοχα και ο Μπρεχτ. Δεν εφησυχαζόμαστε. Συνεχίζουμε μέχρι το τέλος, μέχρι να γεννούν τα σκοτάδια λάμψη. Άλλωστε αυτό είναι το χρέος μας. Ενα χρέος που θα μας θυμίζει πάντα ο Τάσος Λειβαδίτης από τους ανθρώπους στη χώρα των θαυμάτων:
(...)Ο,τι κι αν κάνουν θα νικήσουμε. Ο κόσμος μας ανήκει.Το μέλλον είναι μες στην τσέπη μας σαν το κλειδί του σπιτιού μας. Είμαστε μεθυσμένοι, μα όχι από κρασί. Είμαστε μεθυσμένοι απ'όλο το αύριο.Πάμε, πάμε...
