Κάθε Πάσχα, που θυμάμαι τον εαυτό μου, βρίσκομαι εκεί. Ήταν λες και
είχα δώσει μια άτυπη υπόσχεση σε μένα, στους γονείς μου και στους παππούδες
μου. Μια υπόσχεση, που δύσκολα αθετεί κάποιος που είναι συνδεμένος με τον τόπο
και τις ρίζες του.
Πάντα μου άρεσαν τα ήθη και τα έθιμα του χωριού, άλλωστε. Τη Μ.
Πέμπτη το βάψιμο των αυγών από την γιαγιά μου αλλά και ο στολισμός του
επιταφίου, ειδικότερα όταν γίνονταν από τις γυναίκες του χωριού. Την Μ.
Παρασκευή το αίσθημα κατάνυξης καθώς και το μυσταγωγικό τοπίο από την περιφορά
του επιταφίου(μπορεί τα τελευταία χρόνια να μην πηγαίνω, αλλά έχω δώσει μια
υπόσχεση στον εαυτό μου, να παραμένω στην βεράντα του σπιτιού μου και να την
παρακολουθώ από ψηλά έχοντας αναμμένα τα κεριά. Τελικά με τα χρόνια κατάλαβα ότι
αυτό ήταν μια υπόσχεση που την χρωστούσα στον παππού μου τον Γιάννη ο
οποίος έχει φύγει από τη ζωή. Τον
θυμάμαι έντονα τα τελευταία χρόνια της ζωής του να κάθεται εκεί με αναμμένα
κεριά και να παρατηρεί τον κόσμο από ψηλά), το Μ. Σάββατο, ο ήχος από τις
καμπάνες, το οικογενειακό τραπέζι μετά την «ανάσταση» και ύστερα η Κυριακή του
Πάσχα. Οι γειτονιές, οι μυρωδιές, οι θύμησες, οι μνήμες, οι παλιές ιστορίες από
τον παππού μου τον Θύμιο, τα τραγούδια, οι χοροί, τα γέλια, οι χαρές, οι
πλάκες. Όλα εκεί.
Πως καταφέρνουν άραγε όλα εκείνα τα σημαντικά να χωρούν σε
μια μόνο στιγμή; Έπειτα, η Δευτέρα του Πάσχα. Από την γιαγιά μου την Λουκία ξέρω
ότι εκείνη την ημέρα είναι «της αγάπης». Παιδιά όμορφα ντυμένα να τριγυρνούν
στους δρόμους και στα σοκάκια του χωριού παίζοντας και γελώντας. Όμορφο πολύ το
Πάσχα. Μάλλον μου θυμίζει τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος, τι σημαίνει να αγαπάς
και να αγαπιέσαι, τι σημαίνει η λέξη οικογένεια, η λέξη φίλος, η λέξη αδερφός,
η λέξη σύντροφος, η λέξη αγάπη αλλά και η λέξη αλληλεγγύη.
Το φετινό Πάσχα δεν θα είναι το ίδιο. Δεν θα μπορέσω να τηρήσω και
εκείνη την υπόσχεση. Εν μέσω μιας πανδημίας άλλωστε, αλλάζουν και ανατρέπονται
πολλά. Κάθε μέρα είναι και μια αναμέτρηση με τον ίδιο σου τον εαυτό, ένα τεστ
αντοχής, ένας διαρκής αγώνας. Αυτό που δεν αλλάζει όμως είναι ο νους. Και ο
νους μου θα είναι μόνο εκεί, στον ένδοξο και πολυτραγουδισμένο Παρνασσό και
στους δικούς μου ανθρώπους.
Θα είναι ένα αλλιώτικο Πάσχα. Το σίγουρο όμως είναι ότι θα είναι πιο ουσιαστικό, καθώς θα μετρήσουμε τους ανθρώπους μας είτε από τα μπαλκόνια, είτε
από τις οθόνες, είτε από τα τηλέφωνα. Θα είναι ένα Πάσχα, χωρίς εισαγωγικά και
παρενθέσεις, χωρίς εκπτώσεις. Ένα Πάσχα που θα μας θυμίζει τον Γιάννη Ρίτσο και
εκείνες τις όμορφες γειτονιές του κόσμου «Να λείπεις-δεν είναι τίποτα να λείπεις
αν έχεις λείψει για ό,τι πρέπει, θα σαι για πάντα μέσα σ’ όλα εκείνα που γι’
αυτά έχεις λείψει, θά’ σαι για πάντα μέσα σ’ όλο τον κόσμο».
*Κάλο Πάσχα και καλή Ανάσταση σε όλους τους κατατρεγμένους
και βασανισμένους αυτού του κόσμου.
Υπσημ: Το μικρό απόσπασμα στο κλείσιμο του κειμένου μου είναι από την ποιητική συλλογή «Οι γειτονιές του κόσμου», του Γιάννη Ρίτσου. Εκδόσεις: Κέδρος, 1957
Το βίντεο που επέλεξα για το τέλος αποτελεί μελοποιημένη έκδοση του ποιήματος «Εαρινή Συμφωνία», του Γιάννη Ρίτσου, από τον Γιάννη Μαρκόπουλο.
Πρόκειται για έναν ύμνο. Έναν ύμνο στην άνοιξη της ψυχής.
