Όταν είσαι από άλλο τόπο, δεν έχεις ούτε παρόν ούτε μέλλον. Είσαι αυτός ο Ξενος. Ο πρόσφυγας. Ο μετανάστης. Είσαι κάτι κακό για τούτη εδώ την κοινωνία. Κάτι νοσηρό που αλλοιώνει τον πολιτισμό της. Η Ζωή σου δεν έχει καμία απολύτως αξία. Δεν έχεις κανένα δικαίωμα ελεύθερης βούλησης και επιλογής. Μια βάρκα σε ξέβρασε εδώ. Ήρθες εδώ όχι γιατί το επέλεξες αλλά γιατί οι συνθήκες σε ανάγκασαν. Τώρα παλεύεις μόνος. Μόνος, με τον ίδιο σου τον εαυτό, την οικογένεια σου, για να μπορέσεις να ζήσεις. Να μπορέσεις να σταθείς στα πόδια σου. Να μπορέσεις να ελπίζεις ξανά σε κάτι.
Το όνομα του ήταν Εμπουκά Μαμασουμπέκ. Η ελπίδα για κείνον και την οικογένεια του χάθηκε μέσα σε ένα αστυνομικό τμήμα. Το όνομα του ήταν Ζακ Κωστόπουλος. Η ελπίδα του χάθηκε κάπου στην Γλαδστώνος. Πέθανε στο δρόμο, λόγω ισχαιμικού επεισόδιου που προκλήθηκε από πολλαπλά τραύματα. Αν με ρωτούσες για τον υπαίτιο θα σου λεγα πως δεν είναι ένας. Ήταν πολλοί περισσότεροι. Από την μια αυτός που τον σάπισε στο ξύλο μέχρι θανάτου αλλά και όλοι εμείς οι Κυρ Παντελήδες που κοιτούσαμε να αργοπεθαίνει και γύρίσαμε στα σπίτια μας σαν καλοί νοικοκυραίοι. Μπορεί να μην ήρθε από άλλο τόπο. Ήταν όμως ενα άλλοιωτικό παιδί.
Ο Θάνατος του, όπως και ο θάνατος του Εμπουκά, του Σαχζάτ Λουκμάν, του Παύλου, του Αλέξανδρου, της Κανελλοπούλου, του Κουμη, του Καλτεζά, του Σωτήρη Πέτρουλα, του Νίκου Τεμπονέρα, της Βασιλακοπούλου, του Μπελογιάννη, του Τάσου Τούση( ποιός μπορεί να βγάλει άλλωστε από τη μνήμη του, εκείνη τη μάνα, που θρηνεί πάνω από το άψυχο σώμα του γιου της.Τότε, είναι που ο Γιάννης Ρίτσος εμπνέεται και ξεκινά να γράφει τους πρώτους στίχους από τον «Επιτάφιο») είναι η έκφραση του εκφασισμού μιας κοινωνίας που σαπίζει .
Ξέρεις, η μόνη απάντηση στον σκοταδισμό, το φασισμό, τον ρατσισμό, την ομοφοβία είναι να αναζητάμε τον άνθρωπο όπου και αν βρίσκεται. Στον Κεμάλ,ο Γκάτσος έγραψε οτι αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ. Και όμως, αυτός ο κόσμος μπορεί και πρέπει να αλλάξει Κεμάλ. Για κείνη τη θηλιά που μας πνίγει,για το παρόν αλλά και το μέλλον. Πρέπει να αλλάξει και θα αλλάξει!
Το όνομα του ήταν Εμπουκά Μαμασουμπέκ. Η ελπίδα για κείνον και την οικογένεια του χάθηκε μέσα σε ένα αστυνομικό τμήμα. Το όνομα του ήταν Ζακ Κωστόπουλος. Η ελπίδα του χάθηκε κάπου στην Γλαδστώνος. Πέθανε στο δρόμο, λόγω ισχαιμικού επεισόδιου που προκλήθηκε από πολλαπλά τραύματα. Αν με ρωτούσες για τον υπαίτιο θα σου λεγα πως δεν είναι ένας. Ήταν πολλοί περισσότεροι. Από την μια αυτός που τον σάπισε στο ξύλο μέχρι θανάτου αλλά και όλοι εμείς οι Κυρ Παντελήδες που κοιτούσαμε να αργοπεθαίνει και γύρίσαμε στα σπίτια μας σαν καλοί νοικοκυραίοι. Μπορεί να μην ήρθε από άλλο τόπο. Ήταν όμως ενα άλλοιωτικό παιδί.
Ο Θάνατος του, όπως και ο θάνατος του Εμπουκά, του Σαχζάτ Λουκμάν, του Παύλου, του Αλέξανδρου, της Κανελλοπούλου, του Κουμη, του Καλτεζά, του Σωτήρη Πέτρουλα, του Νίκου Τεμπονέρα, της Βασιλακοπούλου, του Μπελογιάννη, του Τάσου Τούση( ποιός μπορεί να βγάλει άλλωστε από τη μνήμη του, εκείνη τη μάνα, που θρηνεί πάνω από το άψυχο σώμα του γιου της.Τότε, είναι που ο Γιάννης Ρίτσος εμπνέεται και ξεκινά να γράφει τους πρώτους στίχους από τον «Επιτάφιο») είναι η έκφραση του εκφασισμού μιας κοινωνίας που σαπίζει .
Ξέρεις, η μόνη απάντηση στον σκοταδισμό, το φασισμό, τον ρατσισμό, την ομοφοβία είναι να αναζητάμε τον άνθρωπο όπου και αν βρίσκεται. Στον Κεμάλ,ο Γκάτσος έγραψε οτι αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ. Και όμως, αυτός ο κόσμος μπορεί και πρέπει να αλλάξει Κεμάλ. Για κείνη τη θηλιά που μας πνίγει,για το παρόν αλλά και το μέλλον. Πρέπει να αλλάξει και θα αλλάξει!
«Νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί, με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί»
Καλή συνέχεια
