Θυμάμαι σαν σήμερα εκείνη την νύχτα του Σεπτέμβρη. Βλέπεις, είναι από τις νύχτες που δεν μπορείς να βγάλεις εύκολα από το μυαλό σου.Ναι, είναι από εκείνες τις νύχτες που θα σε στοιχειώνουν ίσως και για πάντα. Είναι σαν τις Ερινύες ας πούμε, που έρχονται καμιά φορά στον ύπνο σου. Ίσως γιατί κάπου μέσα σου αισθάνεσαι ηθικός αυτουργός για όσα έχουν γίνει αλλά και για εκείνα που θα ρθουν...
Πρώτα βλέπεις, άρχισαν τα τηλέφωνηματα και τα μηνύματα στο κινητό. Δε θυμάμαι ακριβή ώρα, θυμάμαι μόνο εκείνο το αίσθημα της αναμονής που με διακατείχε. Ήταν εκείνο ακριβώς το συνάισθημα που είχα νιώσει και τότε, τον Δεκέμβρη... Ύστερα άρχισε η παραπληροφόρηση, η σύγχυση αλλά και η ελπίδα πως όλα είναι ακόμη στη θέση τους.Το τηλέφωνο συνεχίζει να χτυπάει επίμονα, τα social media οργιάζουν για ακόμη μια φορά, στέκομαι απαθής μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή. Διαβάζω με τις ώρες μέχρι να μπορέσω να ενώσω όλα τα κομμάτια της ιστορίας, ώστε να μπορέσω να καταλάβω τι έχει συμβεί. Η καρδιά μου χτυπούσε όλο και πιο δυνατά, θυμάμαι πως ένιωθα οργή. Ναι, μόνο αυτό μπορώ να θυμηθώ...Ακριβώς τα ίδια συναίσθηματα με τότε...Ώρες ώρες νομίζω πως μένουμε στάσιμοι.Να,νιώθω ότι είμαστε θεατές του ίδιου κακοπαιγμένου έργου. Ξέρεις και συ πως είναι έτσι δεν είναι;. Ξέρεις πως είναι να σκοτώνουν το μέλλον σου;Να σκοτώνουν τα παιδιά σου;Το φίλο σου;Κάποιο γνωστό σου;.Ξέρεις πως είναι να σκοτώνουν όλους εκείνους που ονειρεύονται και που αγωνίζονται για ένα κόσμο αλλιώτικο από δαύτον; Ένα κόσμο που δε θα προάγει το μίσος και τη βία, ένα κόσμο που δε θα διαχωρίζει το μαύρο από το άσπρο, ένα κόσμο που κέντρο του θα είναι μόνο ο άνθρωπος. Ναι, ο άνθρωπος...Νομίζω πως ξέρεις...
Κάπως έτσι ήταν και ο Παύλος λοιπόν. Όχι, δεν τον ήξερα...Το μόνο που ήξερα ήταν ότι για τους άλλους ήταν ο Killah p. Ένας άνθρωπος που μέσω της μουσικής του εκφραζόταν. Κάποιοι βέβαια, δεν βιάστηκαν να τον στοχοποιήσουν και να τον εντάξουν σε κάποιο πολιτικό χώρο.Βλέπεις ήταν Αντιφασίστας. Τι σημαίνει άραγε αντιφασίστας;Πότε δε μπόρεσα να καταλάβω. Να, θέλω να πω δηλαδή πως όλοι μας κατά μία έννοια είμαστε αντιφασίστες. Ποιός θέλει ας πούμε να σκορπίζει μίσος;Ποιός θέλει να ζει με το φόβο του θανάτου;Με το φόβο της λογοκρισίας; Ποιός θέλει να ζει με σβάστικες και ναζιστικά σύμβολα; Ποιός είναι ευτυχισμένος με τον θάνατου ενός παιδιού; Ακόμη, ποιός χαίρεται για εκείνες τις ψυχές που τους ξέβρασε η θάλασσα; Για αυτά και για τόσα άλλα λοιπόν, πιστεύω πως είμαστε Αντιφασιστές, ναι, για αυτές και όχι μόνο τις μέρες θα φέρνουμε στο νου μας τον Παύλο, τον Μιχάλη, τον Αλέξη...Θα φέρνουμε στον νου μας τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Αντώνη Καλογιάνννη οι οποίοι θα μας θυμίζουν πάντα πως μυρίζει ακόμη το σφαγείο μας θυμάρι και το κελί μας κόκκινο ουρανό...
Δε ξέρω γιατί θέλησα να γράψω σήμερα για τον Παύλο, είναι που αυτές τις μέρες ο νους μου είναι στην Αμφιάλη και στα όσα συνέβησαν εκεί...Είναι που βρέθηκα και γω εκεί..Είναι που...
Ξέρεις, οι μέρες και οι εποχές που διανύουμε είναι ανησυχητικά περίεργες, μια κοινωνία ολάκερη σιωπά μέρα με την μέρα, χρόνο με το χρόνο...Όλα αυτά τα πρόσωπα όπως ο Παύλος, ο Μιχάλης, ο Αλέξης, ο Κουμής και άλλοι τόσοι που δεν είναι πια κοντά μας θα μας θυμίζουν πάντα πως ο κόσμος μπορεί να αλλάξει Κεμάλ, θα μας θυμίζουν πάντα πως θα γλιτώσει το παιδί και πως θα υπάρξει ξανά η ελπίδα, θα μας θυμίζουν πως, για να φτιάξουμε ένα κόσμο στο μπόι των ονείρων και των ανθρώπων πρέπει να συνεχίσουμε και να μη λυγίσουμε ούτε στιγμή...
Όσο για το Παύλο, ξέρω ότι στην Αμφιάλη, 18 του Σεπτέμβρη σκοτώσαν οι εχθροί μας, το γελαστό παιδί...
Καλή συνέχεια!
Πρώτα βλέπεις, άρχισαν τα τηλέφωνηματα και τα μηνύματα στο κινητό. Δε θυμάμαι ακριβή ώρα, θυμάμαι μόνο εκείνο το αίσθημα της αναμονής που με διακατείχε. Ήταν εκείνο ακριβώς το συνάισθημα που είχα νιώσει και τότε, τον Δεκέμβρη... Ύστερα άρχισε η παραπληροφόρηση, η σύγχυση αλλά και η ελπίδα πως όλα είναι ακόμη στη θέση τους.Το τηλέφωνο συνεχίζει να χτυπάει επίμονα, τα social media οργιάζουν για ακόμη μια φορά, στέκομαι απαθής μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή. Διαβάζω με τις ώρες μέχρι να μπορέσω να ενώσω όλα τα κομμάτια της ιστορίας, ώστε να μπορέσω να καταλάβω τι έχει συμβεί. Η καρδιά μου χτυπούσε όλο και πιο δυνατά, θυμάμαι πως ένιωθα οργή. Ναι, μόνο αυτό μπορώ να θυμηθώ...Ακριβώς τα ίδια συναίσθηματα με τότε...Ώρες ώρες νομίζω πως μένουμε στάσιμοι.Να,νιώθω ότι είμαστε θεατές του ίδιου κακοπαιγμένου έργου. Ξέρεις και συ πως είναι έτσι δεν είναι;. Ξέρεις πως είναι να σκοτώνουν το μέλλον σου;Να σκοτώνουν τα παιδιά σου;Το φίλο σου;Κάποιο γνωστό σου;.Ξέρεις πως είναι να σκοτώνουν όλους εκείνους που ονειρεύονται και που αγωνίζονται για ένα κόσμο αλλιώτικο από δαύτον; Ένα κόσμο που δε θα προάγει το μίσος και τη βία, ένα κόσμο που δε θα διαχωρίζει το μαύρο από το άσπρο, ένα κόσμο που κέντρο του θα είναι μόνο ο άνθρωπος. Ναι, ο άνθρωπος...Νομίζω πως ξέρεις...
Κάπως έτσι ήταν και ο Παύλος λοιπόν. Όχι, δεν τον ήξερα...Το μόνο που ήξερα ήταν ότι για τους άλλους ήταν ο Killah p. Ένας άνθρωπος που μέσω της μουσικής του εκφραζόταν. Κάποιοι βέβαια, δεν βιάστηκαν να τον στοχοποιήσουν και να τον εντάξουν σε κάποιο πολιτικό χώρο.Βλέπεις ήταν Αντιφασίστας. Τι σημαίνει άραγε αντιφασίστας;Πότε δε μπόρεσα να καταλάβω. Να, θέλω να πω δηλαδή πως όλοι μας κατά μία έννοια είμαστε αντιφασίστες. Ποιός θέλει ας πούμε να σκορπίζει μίσος;Ποιός θέλει να ζει με το φόβο του θανάτου;Με το φόβο της λογοκρισίας; Ποιός θέλει να ζει με σβάστικες και ναζιστικά σύμβολα; Ποιός είναι ευτυχισμένος με τον θάνατου ενός παιδιού; Ακόμη, ποιός χαίρεται για εκείνες τις ψυχές που τους ξέβρασε η θάλασσα; Για αυτά και για τόσα άλλα λοιπόν, πιστεύω πως είμαστε Αντιφασιστές, ναι, για αυτές και όχι μόνο τις μέρες θα φέρνουμε στο νου μας τον Παύλο, τον Μιχάλη, τον Αλέξη...Θα φέρνουμε στον νου μας τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Αντώνη Καλογιάνννη οι οποίοι θα μας θυμίζουν πάντα πως μυρίζει ακόμη το σφαγείο μας θυμάρι και το κελί μας κόκκινο ουρανό...
Δε ξέρω γιατί θέλησα να γράψω σήμερα για τον Παύλο, είναι που αυτές τις μέρες ο νους μου είναι στην Αμφιάλη και στα όσα συνέβησαν εκεί...Είναι που βρέθηκα και γω εκεί..Είναι που...
Ξέρεις, οι μέρες και οι εποχές που διανύουμε είναι ανησυχητικά περίεργες, μια κοινωνία ολάκερη σιωπά μέρα με την μέρα, χρόνο με το χρόνο...Όλα αυτά τα πρόσωπα όπως ο Παύλος, ο Μιχάλης, ο Αλέξης, ο Κουμής και άλλοι τόσοι που δεν είναι πια κοντά μας θα μας θυμίζουν πάντα πως ο κόσμος μπορεί να αλλάξει Κεμάλ, θα μας θυμίζουν πάντα πως θα γλιτώσει το παιδί και πως θα υπάρξει ξανά η ελπίδα, θα μας θυμίζουν πως, για να φτιάξουμε ένα κόσμο στο μπόι των ονείρων και των ανθρώπων πρέπει να συνεχίσουμε και να μη λυγίσουμε ούτε στιγμή...
Όσο για το Παύλο, ξέρω ότι στην Αμφιάλη, 18 του Σεπτέμβρη σκοτώσαν οι εχθροί μας, το γελαστό παιδί...
Καλή συνέχεια!
