Να είναι που πρόσφατα ενημερώθηκα για την εξέγερση των μεταναστών στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Αμυγδαλέζα, κάτι το οποίο όπως ήταν φυσικό προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις και που περίμενες ότι θα συμβεί.Αντίξοες συνθήκες διαβίωσης, απάνθρωπινες συμπεριφορές, βία και συρματοπλέγματα παντού είναι η εικόνα που θα δει κανείς εκεί σήμερα. Αυτές τις εικόνες δυστυχώς έρχονται να ενισχύσουν μαρτυρίες δικηγόρων, μελών Μη κυβερνητικών οργανώσεων καθώς και μελών άλλων διεθνών οργανισμών. Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών δε αναφέρει χαρακτηριστικά πως οι συνθήκες κράτησης μεταναστών στην Ελλάδα είναι σοκαριστικές.
Κάποτε είχα ακούσει πως τα στρατόπεδα συγκέντρωσης θα είναι κάτι σαν κέντρα υποδοχής και φιλοξένιας μεταναστών. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ κανείς δεν με έπεισε για αυτό το εγχείρημα. Από την αρχή ήμουν πεπεισμένη για το τι μέλλει γενέσθαι.
Το χειρότερο; Kανείς δεν είχε μιλήσει για τους ανήλικους κρατούμενους. Παιδιά που ζούν σε κελιά, παιδιά που βλέπεις στα μάτια τους την απόγνωση και συνάμα την αγωνία για το μέλλον. Παιδιά που ήρθαν εδώ με τις οικογένειες τους για να βρουν κάτι καλύτερο. Ξέρω θα πεις ότι είναι πολλοί, θα πεις ότι δεν έχουν καμία θέση ανάμεσα μας. Όμως να, ξεχνάς ότι έχουμε να κάνουμε με ανθρώπινες ζωές...
Όλους αυτούς θα τους δεις είτε στοιβαγμένους στα λιμάνια και αργότερα ίσως σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Μερικοί μπορέι να μην υπάρχουν πια. Είναι εκείνοι που επιθυμούν να θέσουν τέλος στην ζωή τους. Ήδη άλλωστε απαριθμούνται δύο πρόσφατες αυτοκτονίες στην Κοζάνη και στα Γρεβενά.
Πρόσφατα επισκέφθηκα το λιμάνι της Ηγουμενίτσας. Η εικόνα εκεί μου θύμησε κάποιους στίχους από το τραγούδι του Σωκράτη Μάλαμα με τίτλο στην Αμερική: "Και σαν το κουρελόβαρκο αδειάσει στο λιμάνι, θα τους στοιβάξουν στη σειρά οι ξένοι πολισμάνοι.Άλλοι θάχουν τον τρόπο τους και θα ευδοκιμήσουν και άλλοι ως να πεθάνουνε τη δίψα δε θα σβήσουν." Μετανάστες ενήλικοι και ανήλικοι κρατούνται εκεί για μέρες ίσως και για μήνες. Η εικόνα μιλούσε από μόνη της. Μαχαίρι στην καρδιά δε τα τόσα βλέματα καρφωμένα στο πρόσωπο σου σαν να σου λένε με όση δύναμη τους είχε απομείνει " Βοήθησε με, θέλω να ζήσω ελεύθερος".
Δεν είμαι σίγουρη βέβαια αν θα μπορέσουν να γίνουν και πολλά. Κυρίως για τα ανήλικα παιδιά. Δομές και στέγες ανηλίκων υπολειτουργούν και σταδιακά κλείνουν. Όσο για τους ενήλικους μετανάστες μπαίνουν στη μέση δικηγόροι, γραφειοκρατία και όλα τα συναφή.
Αμυγδαλέζα, Ηγουμενίτσα και πόσες ακόμη περιοχές που δεν γνωρίζουμε έχουν μετατραπεί σε στρατόπεδα συγκέντρωσης καθώς και σε νεκτοταφεία ψυχών. Τελικά γίναμε αυτό δεν θέλαμε να είμαστε. Μιλάμε για στρατόπεδα συγκέντρωσης, για βία, για ακραίες συμπεριφορές σαν να βρισκόμαστε στην τότε Ναζιστική Γερμανία που τα στρατόπεδα συγκέντρωσης απαριθμούνταν το ένα μετά το άλλο.
Αυτοταπείνωση, εξευτελισμός και εκμετάλευση είναι οι μόνες λέξεις που μου ρχονται στο μυαλό. Εσύ θα έμενες; Eσύ θα άντεχες; Tην απάντηση λέω να την αφήσω σε σένα, ναι σε σένα που μετράς κεφάλια παράνομων μεταναστών αντί να μετράς ανθρώπους και ζωές. Όσο για μένα; Εγώ δε θα μπορούσα να μείνω. Άλλωστε ο άνθρωπος είναι η απάντηση σε όποια και αν είναι η ερώτηση. Γιατί όπως είχε γράψει και ο Ναζίμ Χικμέτ: Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό, πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο, είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει, είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε.
Kαλή συνέχεια
Το πάθος για τη Λευτεριά είναι δυνατότερο από όλα τα κελιά
