Γράμμα στη Μάνα.!

Μάνα θα φύγω.Δεν έχω θέση πια εδώ.Δεν είμαι σαν και δαύτους.Νίωθω πως ντροπιάζω και σένα.
Ναι, νιώθω ντροπή. Νιώθω,να με λιθοβολούν ώρα με την ώρα, μέρα με τη μέρα.Νιώθω ο αποδιοπομπαίος τράγος αυτής της κοινωνίας.Νιώθω δακτυλοδεικτούμενος.Μη με ρωτήσεις γιατί.Ξερεις το γιατί.Όλοι ξέρουν αλλά κανείς δε μιλάει.Νιώθω τα βλέμματα των ανθρώπων στραμμένα επάνω μου.Ναι,με κοιτάνε περίεργα.Βλέπεις,δεν αποτελώ πρότυπο για αυτή τη κοινωνία.Ίσως να μην ανήκω εδώ.
 Μάνα,κοίτα με.Εγώ είμαι.Δε διαφέρω από τους υπόλοιπους.Στο μόνο που διαφέρω είναι στις σεξουαλικές μου προτιμήσεις.Δεν έχω βλάψει κανέναν,δεν έχω κάνει τίποτα κακό.
 Μάνα,κουράστηκα.Αυτή η κοινωνία δεν είναι για μένα.Αυτή η κοινωνία δε με δέχεται.Δέχεται εκείνον τον πατέρα που βγάζει πάνω στη γυναίκα του όλα τα ζωώδη ένστικτα του,που ασκεί εξουσία μέσω του ξυλοδαρμού και των ύβρεων αλλά όχι εμένα.Εκείνος βλέπεις είναι στρέιτ εγώ όμως όχι.Εγώ είμαι ο γκέι,η αδερφή,η λούγκρα.Έτσι δεν είναι μάνα;Μια στρέιτ οικογένεια άλλωστε που κατακρεουργεί τα παιδιά της και προάγει την βία είναι αποδεκτή.Εγώ όμως;Όχι.
 Μάνα, αυτή η χώρα τρώει τα παιδιά της.Δε το βλέπεις;Δε το καταλαβαίνεις;Εγώ πιστεύω στο:Ο άνθρωπος για τον άνθρωπο,πιστεύω στην αλληλεγγύη και στον αλληλοσεβασμό.Δε μπορώ να μείνω μάνα.
 Μια χώρα που ανέχεται και δέχεται το φασισμό και τον ρατσισμό δεν είναι για μένα.Δεν έχω θέση σε μια χώρα που οι άνθρωποι δε μιλούν,δεν εκφράζονται,σε μια χώρα που το μόνο μελανό σημείο της είμαι εγώ.
 Φεύγω,για να μπορέσω να βρω τον εαυτό μου.Για να μπορέσω να εκφράζομαι ελεύθερα.Θα πάω εκεί που θα γνωρίσω τον σεβασμό,εκεί που θα υπάρχει αξιοπρέπεια και εκεί που θα ακουστεί η φωνή μου.Ναι, μάνα.Πηγαίνω εκεί που τα ιδανικά μου και οι αξίες μου θα ταυτιστούν με τα ιδανικά και τις αξίες των άλλων.Φεύγω.Δε μπορώ να μείνω,με διώχνουν με το τρόπο τους.Μη κλαις μάνα.Καποτε όλα θα αλλάξουν,κάποτε ίσως γυρίσω,κάποτε...Μάνα,αν γλιτώσω υπάρχει ελπίδα...

Υγ. Αφορμή του σημερινού μου κειμένου αποτέλεσε ένα άρθρο που διάβασα πρόσφατα για τη στάση της κοινωνίας απέναντι στους ομοφυλόφιλους,με επηρέασε αρκετά μπορώ να πω και έτσι ένιωσα την ανάγκη να το γράψω.

Καλή συνέχεια

Να αγαπάς ή να αγαπιέσαι;Να αγαπάς.!

Να αγαπάς τη γυναίκα που σε έφερε στο κόσμο, που κατάφερε να σε γαλουχήσει και να σε κάνει σπουδαίο άνθρωπο, τον άντρα εκείνο που σαν παιδί σε έπαιρνε στους ώμους του και ύστερα σε έσφιγγε στην αγκαλιά του.Και έπειτα, εκείνο το κορίτσι που μέσα από τα μάτια του βλέπεις εσένα, που μέσα από κείνο, ωριμάζεις και γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος.Τους ανθρώπους που μαζί τους περνούσες τα καλοκαίρια σου, που μαζί τους έκανες τα πρώτα σου βήματα και που μίλησες για πρώτη φορά.
 Να αγαπάς ακόμη,τον περαστικό που θα σου πει καλημέρα, τον πλανόδιο πωλητή, το παιδί με το μπαγλαμαδάκι στο θησείο που θα σου παίξει Παπάζογλου και έπειτα θα σου απλώσει το χέρι του για πέντε δεκάρες. Να, είναι και εκείνα τα παιδιά που σου ζητάνε σιωπηρά βοήθεια, αλλά και εκείνοι οι θλιμμένοι άνθρωποι που δε σου μιλάνε, απλά σε κοιτούν.
 Να αγαπάς την Μώβ Ομπρέλα και το Καπλάνι της βιτρίνας που σου χάρισε η μάνα σου.Εκείνο το παιδί που μετράει τα άστρα και που ακόμη και σήμερα θα το συναντήσεις κάπου τυχαία. Τον Τάσο Λειβαδίτη και το "Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος", τον Γιάννη Ρίτσο και τα Ανθολόγια του, τον Pablo Nerouda και τις ποιητικές συλλογές του που πραγματεύονται τον έρωτα.Αγάπα ακόμη και την ματαιοδοξία του Κώστα Καρυωτάκη καθώς και τον αμφιλεγόμενο Έντγκαρ Άλαν πόε.
 Να αγαπάς την Τέχνη.Είναι όμορφη η τέχνη, σε σεργιανά σε άλλους κόσμους, σε ταξιδεύει και συνάμα σε βοηθά να εξελίσσεσαι και να αναδύεις άγνωστες και ανεξερεύνητες πτυχές του εαυτού σου. Σε βοηθά να δημιουργείς και να οραματίζεσαι το αύριο. Αγάπα, το πρωινό τσιγάρο του Νότη Μαυρουδή που σου κρατάει συντροφιά ακόμη και τώρα, τη συννεφούλα του Νιόνου, εκείνο τον παλιάτσο της χορωδίας τυπάλδου  και το χοντρό μπιζέλι που έβαζε η μάνα σου στη διαπασών και εσύ χόρευες σαν να μην υπάρχει αύριο.Ακόμη, να αγαπάς τον τόπο που μεγάλωσες, τον ήλιο, τον ουρανό,τα μέρη που περπάτησες, τις μυρωδιές, τα αρώματα, τη φύση, τις αισθήσεις και τις γεύσεις.
 Να αγαπάς τον εαυτό σου όχι για αυτό που θα ήθελες να γίνεις αλλά για αυτό που έχεις καταφέρει εως τώρα να είσαι. Να αγαπάς την ευθύνη, να λές μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο, είχε πει ο Νίκος Καζαντζάκης.Πέρα από εκείνη την ευθύνη, να αγαπάς και τον επαναστατημένο άνθρωπο που έχεις θάψει εδώ και καιρό μέσα σου και διστάζεις να τον βγάλεις προς τα έξω.
 Ναι να αγαπάς...Αν με ρωτούσε κανείς, ποιά η ανάγκη μου να γράψω ένα κείμενο για την αγάπη η αλήθεια είναι πως δε γνωρίζω την απάντηση. Ίσως έγραψα γιατί η αγάπη έχει θαφτεί μέσα μας, ίσως γιατί την έχουμε ξεχάσει, ίσως γιατί τη θεωρούμε δεδομένη.Ή μήπως τελικά, έχουμε πάψει να αγαπάμε; Μπά, δε νομίζω, η αγάπη άλλωστε βρίσκεται μέσα μας εκ φύσεως. Απλά να, ίσως χρειάζεται πάντα κάποιος να μας υπενθυμίζει πως υπάρχει και πως μπορεί να εκφραστεί με οποιονδήποτε τρόπο. Άλλωστε ο Νίκος Εγγονόπουλος στην ερώτηση να αγαπάς ή να αγαπιέσαι είχε απαντήσει: Να αγαπάς...

Καλή συνέχεια.!